کد مطلب:36730 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:107

جهان به گونه ای است كه نیكیها را پر و بال می دهد و به بدیها مجال رشد و نمو نمی دهد. در اینجا منظور از «جهان»، مجموع جهان و تاریخ است نه مقاطع كوچكی از آن. «للباطل جوله و للحق دوله»: باطل گاهی جولانی می دهد و خودی می نماید و چشمی می رباید و عقولی را مرعوب و دلهایی را مسخر می كند. اما دولت جاوید از آن

[صفحه 265]

حق است. قرآن خود به ما گفته است كه:

فاما الزبد فیذهب جفاء و اما ما ینفع الناس فیمكث فی الارض (رعد، 17)

كف، بالمره زائل خواهد شد و نهایتا از میان خواهد رفت ولی آنچه به كار مردم می آید و نفع آدمیان در آن است، برقرار و برجا خواهد ماند.

هنگامی كه جهان به نیكی پر و بال می دهد، پاداش آن نیكی هم افزونتر می شود و بركت می یابد. و هنگامی كه بدی در گور خود مدفون و بی حركت و بی بركت می شود، كیفر آن نیز البته فزونی نمی گیرد. این هم مقتضای رحمت خداوند است. رحمت باری فقط در مقام پاداش و كیفر تجلی نمی كند. پاداش و كیفر یكی از اجزای این عالم است. نخست عالمی و آدمی هست، عملی هست، نیكی و بدی ای هست و سپس متعاقب آن پاداش و كیفر درمی آید. اصل ساختمان این عالم بر مبنای رحمت است و یكی از مقتضیات و ثمراتش این است كه بدیها یك كیفر بگیرند و نیكیها ده برابر پاداش بیابند. این سخن برای ما آدمیان بسیار امیدبخش است و این امید برای نیكوكاران سرمایه ی بسیار بزرگی است.

نیست دستوری بدینجا قرع باب
جز امید الله اعلم بالصواب

(مثنوی، دفتر سوم، بیت 3092)

صفحه 265.